Em Bm
جهان فاسد مردم را ، بریز دور و در این دوری
A
به عطر نافه یِ خود خو کن
D F#m
کمین بگیر جهانت را ، سپس شکارچیانت را
F#
به تیرِ معجزه آهو کن
Em Bm
مفصل‌اند زمستان‌ها ، و برف نسخه‌ی خوبی نیست
F#m A
برای سرفه ی گلدان ها ، گلی نمانده خودت گُل باش
F#m D
تو را بکار و شکوفا شو ، تو را بچین و تو را بو کن
Em Bm
دلم دف است نیستانا ، نگاهِ صوفی ناخوانا
F#m A
جهان پریشی مولانا ، دهان پریشیِ مولانا
F#m D
تو خانقاه منی با من ، بچرخ و یا حق و یاهو کن
Em Bm
شب است یک تنه زیبا شو ، و چند ماه شکیبا شو
F#m Em
سپس مرا متولد کن ، بتاب رویِ شبم دریا
F# D
و جوجه اردک زشتم را ، به زیر بال و پرت قو کن
Em Bm
کسی نمیشنود ما را ، اگر که رویِ سخن داری
F#m A
و درد حرف زدن داری ، اگر دهانِ خودت هستی
F#m D
اگر زبان خودت هستی ، به گوش هایِ خودت رو کن
Em Bm
دو تا بریده یِ از شانه ، دو تا خجول دو دیوانه
F#m A
منم دو دست که میخواهم ، بغل بگیرمت ای جنگل
F#m D
تفقدی نظری چیزی ، به این دو ساقه یِ کم رو کن
Em Bm
مسم که پخش و پلا هستم ، دچار درد و بلا هستم
F#m A
تو عادلی که طلا هستی ، به کیمیای مساواتت
F# Bm
تو را بدل به خودت اما ، مرا بدل به ترازو کن
Em Bm
تو را ببوس که لب هایت ،هنوز طعمِ عسل دارد
F#m A
تو را بخواه که آغوشت ،هنوز میلِ بغل دارد
F#m D
تو را بکار و شکوفا شو ، تو را بچین و تو را بو کن
